Hoe bent u het vak ingerold?
“Mijn vader werkte bij de garage van mijn ome Wim, waar ik regelmatig over de vloer kwam. Op mijn vijftiende waste ik er op zaterdag auto’s. Daar is het mee begonnen. Thuis sleutelde ik ook graag aan crossmotoren waar we op reden.”
Hoe was uw begeleiding als jonge jongen?
"Mijn leermeester Huug de Vos en ook de andere monteurs in die tijd hebben me onder hun vleugels genomen. Zij hebben me het vak geleerd, al heb ik ook de benodigde opleidingen gevolgd. Van collega Chiel Whalen en van mijn oudste broer heb ik ook veel opgestoken. Het uit elkaar halen en in elkaar zetten van een versnellingsbak bijvoorbeeld. Als je weet hoe zo’n ding in elkaar zit, kun je hem beter onderhouden of repareren.”
Wat hebben uw begeleiders destijds zo goed gedaan?
“Mij het vertrouwen gegeven, dat is het sleutelwoord denk ik. Ik kreeg veel vrijheid om problemen op te lossen, mocht ook fouten maken. Daar stond tegenover dat ik om hulp moest vragen als ik er niet uit kwam.”
Welke verschillen ziet u tussen toen en nu?
“Jongens hebben niet altijd meer de sleutelervaring die onze generatie wel had. Qua techniek moet je dus vaak bij nul beginnen. En opleiden duurt langer. Dat betekent dat je meer geduld met ze moet hebben. Opvallend vind ik dat jongens tegenwoordig liever geen klanten laten meekijken in de werkplaats.”
Welke tips heeft u voor leermeesters en andere begeleiders?
“Dé grote les die ik mijn jongens meegeef is: voor een klant is een probleem aan z’n auto belangrijker dan een servicebeurt. Luister dus extra goed naar ze, wees vriendelijk. Ook naar je collega’s. Respecteer elkaars kwaliteiten. Is er wat loos, spreek het uit en begin maandag weer met een frisse start. En tot slot: houd je kennis op peil, want de techniek verandert snel – zeker nu.”